कास ! जीवनमा केटीमान्छेको अंगालो र चुम्बन पाएको यो पहिलो पटक हो । थोरै काउकुती र असजिलो जस्तो महसुस भयो । शरीर जिरिङग भो । वरिपरी हेरेँ । मान्छेहरुको भीड बाक्लो थियो । तर, हामीप्रति कसैको ध्यान थिएन । आखिर, कसलाई कसको वास्ता छ र यो शरहमा !
–क्षितिज समर्पणकलंकी चोकनेर पुगेको थिएँ । मोबाइलमा मेसेजको ट्युन बज्यो । गाडीमा मेसेजको ट्युनले मात्र के थाहा पाउँदो हुँ । मोबाइल भाइब्रेट भएपछि मात्रै थाहा पाएँ । यस्तै कोलाहल र होहल्लामा काम लाग्ला भनेरै होला मोबाइलमा भाइब्रेट सुविधा राखिएको ।हेरेँ, सन्ध्याको मेसेज रैछ ।‘थ्यांक्यु डियर । मिसिङ यू अ लट ! टेक केयर ।’बढी लेख्न सक्ने अवस्थामा थिइनँ । मन यसै पनि भारी भएको थियो । कालो बादल थोपरिएको आकाशभन्दा पनि धुम्म भएको हुँदो हो सायद–त्यो बेला । ठूलो भारीले थिचे जस्तै गह्रुंगो महशुस भईरहेको थियो ।मेरो मोबाइलमा टेक्स्ट छोडनुपूर्व उसले फेसबुकमा स्टाटस पोष्टिसक्या रैछ । उसको मेसेजको रिप्लाई गरिसकेपछि सर्र टाइमलाइन नियाले । निकै भावुक बनायो उसको लेखाइले । ठूलो कुरा त खासै केही लेखेकी थिइन । तर, जीवनमा सानै कुराको पनि खूब अर्थ हुँदोरहेछ । मन पनि कहिलेकाँही सानै कुरामा खुशी भइदिन्छ । सानै कुरामा भावुक बनिदिन्छ । सायद, भावुकताको अर्काे नाम नै मन होला । अनायसै आँखाबाट आँशु खसे ।साला यी आँशुपनि जहाँ पायो त्यही खसिदिन्छन् ! कुनै मूल्य छैन यी आँशुको । सन्ध्याले त्यसै भनेकी होइन–‘तिमी साह्रै पिन्चे छौ रोहित ।’पुलुक्क छेऊको सिटमा बसेको यात्रीलाई हेरेँ, ऊ मोबाइलमा क्याण्डिक्रस खेल्नमै व्यस्त थियो । एअरफोन कानमा घुसाएँ । मोबाइलमा भएको पुरानो हिन्दी गीत बजाएँ–हम तुम्से न कुछ कहे पाए......सन्ध्यासँगको सम्बन्धको ईतिहास लामो छैन । मनको सम्बन्ध स्थापित हुनुमा धेरै पहिले भेट्नु र नभेट्नुको कुनै अर्थ हुन्छ वा हुँदैन थाहा छैन । तर, जीवनमा कसैसँग यति नजिक भएको थिएँ भने त्यो सन्ध्या नै थिई । जोसँग नभेट्दै मनका कुरा हुन थालिसकेका थिए । भन्नुपर्ने बाँकी केही थिंदै थिएन । रित्याइसकेका थियौं आफूलाई । अझ भनौं प्रेमिल सम्बन्धको आकाशमा हामी निर्धक्क उडिरहेका थियौं–चराजस्तै । प्रेम नामको एउटा चरा निर्धक्क उडिरहेको थियो हाम्रो मनको निलो आकाशमा । हामी यति आत्मीय र यति धेरै नजिक भइसकेका थियौं कि दिनमा कम्तिमा तीन पटक फोन र अनलाइनमा कुरा भएन भने के छुटयो के छुट्यो झैं लाग्थ्यो–कमसेकम मलाई ।‘मलाई पनि उस्तै त हो’ सन्ध्या भन्थि, ‘आजसम्म सम्हालेर राखेको मन चोरिछाड्यौ है ?’म खित्त हाँसेको इमोजी पठाउँथे । र, भन्थे–उसो भए चोरी अभियोगमा जेल पठाउन त !‘जेल ? जेल त तिमी यसै पनि परिहाल्यौ रोहित’, सन्ध्या भन्थि–‘मेरो मायाको जेलमा । मेरो मनको घेराबन्दीमा । अब निस्किन गाह्रो पर्ला रोहित ।’मसँग बोल्नलाई शब्दै हुँदैनथ्यो । च्याटमा फेरि उही स्माईली पठाउँथे ।....भौगोलिकताले सम्बन्धमा असर पार्दाे हो त सन्ध्यासँगको यो निकटता सम्भवै थिएन । म दूरदराज छु । ऊ सपनाको शहर काठमाण्डौंमा छे । सपनाले डो¥याउँदै उसलाई त्यहाँसम्म पु¥याएको । कुनै दिन मेरो सपनाले पनि त्यहाँसम्म पु¥याउला ?‘काठमाण्डौं कहिले आउँछौ रोहित ?’उसले प्रायः सोध्ने प्रश्न नै यही हुन्थ्यो । म उसलाई आश्वस्त पार्थे, ‘समय मिलाएर आउँछु नि सन्ध्या ।’तर, यो सुदूर गाउँबाट काठमाण्डौं जाने समय मिलाउनै सकस थियो । भेटको मीठो कल्पनामा मन उद्देलित हुन थालिसकेको थियो । तर, लगातार २४÷२५ घण्टाको यात्रा गरेर उसलाई भेट्नकै लागि काठमाण्डौं जान त्यति सहज थिएन ।‘तिमीबिना शून्य लाग्छ रोहित यो शहर । यो शहरका हर चिजहरु फिक्का लाग्छन तिमीबिना । यो कोलाहलको कुनै प्रवाह छैन–तिम्रो अनुपस्थितीमा । सब वेकार लाग्छन् तिम्रो अभावमा । कि तिमी छिटो आउ, नत्र म उतै आउँछु ।’सन्ध्या घुर्कि मिसाएर इमोशनल बनाउँथि मलाई ।फेसबुकमा भएको हो हाम्रो पहिलो भेट । मेरो गाउँमा फेसबुकमै भेट भएर वैवाहिक सम्बन्धमा बाँधिएका एक जना दाई हुनुहुन्छ । भाउजु पूर्व विराटनगरको । पूर्वको मान्छेलाई फेसबुकले पश्चिम पु¥यायो । बहुत प्रेम छ दाईभाउजुमा–बिहेपछि पनि । मेरो मनमा पनि कता कता ईष्र्याको भाव जागृत हुन्थ्यो । मैले पनि यस्तै सहयात्री पाउन पाए !?त्यसै दिनदेखि हो फेसबुकमा राम्रो अनुहार गरेको केटीको फोटो देखेपछि उसको टाइमलाइन हेर्न थालेको । अनि ऊ केटी मान्छे नै हो भन्ने ‘कन्र्फम’ भएपछि ‘रिक्वेष्ट’ पठाउन थालेको । सन्ध्यालाई पनि यसरी नै रिक्वेष्ट पठाएथेँ ।कालो टिशर्ट । कर्लि कपाल–जसमा थोरै ब्राउन कलर मिसिएको । नाकको डाँडामा अडेस लागेको फाइबरको चस्मा । चोकोफन जस्ता ओठ । अनि, मुक्त आकाशको मुनिपट्टी फुक्काफाल उभिएको उसको कभर फोटो ।उसका दुई÷चारवटा स्टाटस पनि नियाँले । जीवन भोगाईका सौन्दर्य, अलिअलि साहित्यीक कुरा, अलिअलि केही गरौं भन्ने भावनाले अभिप्रेरित उसका भनाईहरु । यस्तै यस्तै थिए । रिक्वेष्ट पठाको यस्तै आठ÷दश दिनपछि हो क्यारे, उसले एसेप्ट गरेको ।एसेप्ट होला भन्ने आश पनि मरिसकेको थियो । किनकी, यसरी धेरैबाट धेरैचोटी निराश भइसकेको छु । कोही कोहीले मात्र एसेप्ट गर्थे । तर, कुरा गर्न खोज्यो बोल्दै नबोल्ने । मन नलागी नलागी ‘अनफ्रेण्ड’ गर्नुपरेका थुप्रै घटना छन् ।धन्न सन्ध्याले चाहीँ कुरा गर्न थालि । शुरुमा उसले पनि भाउ नखोजेकी कहाँ हो र ? छोटो छोटो जवाफ दिने उसको बानीले दिक्क बनाउँथ्यो । लाग्थ्यो–सन्ध्याजस्तो घमण्डी केटी दुनियाँमा छैन ।तर, विस्तारै खुल्दै गई । म पनि साहित्यको विद्यार्थी । कहिले साहित्यका कुरा भए, कहिले जीवन भोगाईका कुरा । चलिरह्यो फेसबुकमा लाईक कमेन्ट पनि । त्यसपछि लाग्न थाल्यो–सन्ध्याजस्तो अशल केटी दुनियाँमा छैन !उसको बोल्ने शैली, तर्क गर्न सक्ने शक्ति, जीवनप्रतिको बुझाई, यी सबै कुराले कसोकसो म उप्रति आकर्षित भइसकेछु । वास्तवमा सन्ध्याजस्तो मान्छे मेरो जीवनमा आउनूपर्छ, सायद मनले यस्तै केही सोचेको हुँदो हो । र, लाग्थ्यो–मेरो जीवनमा सन्ध्याको जस्तो स्थान अरुले लिनै सक्दैन ।कैले रिस । कैले ठट्टा । कहिलेकाँही त दुईरचार दिन बोलचालै बन्द । यसरी अघि बढ्दै थियो हाम्रो सम्बन्ध । विस्तारै माया प्रेमका कुरा हुन थाले । उसले केही हदसम्म मलाई बुझि । मैले केही हदसम्म उसलाई बुझेँ ।एकदिन भनेको थिएँ– ‘सन्ध्या ! हुन त, यो भर्चुअल दुनियाँको कुनै विश्वास हुँदैन भन्छन् । तर, तिमीलाई फेसबुकमा भेट्टाएपनि मेरो मनले भेटाएझैं लाग्न थालेको छ । प्रविधिको साँघुरो दुनियाँमा भेटिएकी साँघुरो पात्र होइनौ तिमी । तिमी त मेरो जीवनको विशाल फाँटमा आएकी छ्यौ । अटाएकी छ्यौ मेरो हृदयको विशाल सिंहासनमा ।र, हिनेकी छौ मेरो मनको राजमार्गभरी !....जीवनमा पहिलोपटक काठमाण्डौंलाई छुने अवसर आईपुग्यो । सन्ध्याले पटक पटक सोध्ने प्रश्नको उत्तर समाप्त हुँदै थियो । मन यति खुशी थियो कि, एकातिर पहिलोपटक काठमाण्डौंमा पाइला टेक्दैथिएँ । अर्काेतिर, कोही खास मान्छे छ त्यहाँ थियो । पर्खेको थियो कसैले । मन यसै पनि चंगा भइरहेको थियो ।रेडियोले तालिमको सिलसिलामा काठमाण्डौं पठाउने निर्णय गरेको दिनै सन्ध्यालाई फोन गरेको थिएँ–‘सन्ध्या ! म भोली आउँदैछु । पर्खेर बस्नू ।’‘पर्खाइ त यसै पनि छ रोहित । तिमीले भनेपनि÷नभनेपनि, धेरै भयो मैले तिमीलाई पर्खिन थालेको । कयौंरात सपनामा पर्खिएँ, कयौं दिन विपनामा पर्खिएँ’ सन्ध्याको जवाफ आयो–‘यो पर्खाईको पर्खाल त्यतिबेला भत्किनेछ–जतिबेला तिमी मेरो समिपमा हुनेछौं । जतिबेला तिम्रो आँखामा आफूलाई हेर्नेछु ।’यो खबरले सन्ध्या पनि निकै खुशी सुनिएकी थिई । मानौं, म परदेश गएको लाहुरे थिएँ । ऊ रातदिन मेरै प्रतिक्षामा बसेकी फूलकुमारी थिई । जसलाई मैले सिन्दूर दिएको थिएँ, चुरा दिएको थिएँ । र, दिएको थिएँ जीवनमा केही वर्षहरु, केही हर्षहरु । त्यही सिन्दुर, चुरा र पोतेलाई प्रियवर सम्झिदै बसेकी मेरो मुना थिई ऊ । म मदन थिएँ–जो आफ्नी प्रियसीको लागि खुशी किन्न भनेर पर्देश पसेको थिएँ ।....बागबजारको कफि शप । टेबल नम्बर पाँच । बाहिर थोरै झरी । खासै चिसो चाँही हैन यो मौसम । तर, बाहिर परेको झरीले केही चिसोको अनुभूती भने पक्कै दिलाएको छ ।गाउँमा यतिबेला घाम डुबिसक्यो होला !धेरै बेरसम्म एकाअर्काले सिधा नजर हेर्न पनि सकेनौं । मभन्दा बढी सन्ध्या नै लजालु देखिन्थि । फेसबुक र फोनमा त्यत्रो कुरा भइसक्दा पनि किन प्रत्यक्ष भेटमा असजिलो महशुस हुन्छ कुन्नी ?‘समय मिलाएर कतै घुम्न जाउँ न सन्ध्या’, कफिको चुस्की लिदै भनें, ‘यो कोलाहल भन्दा अलि पर...। जहाँ बाँड्न सकियोस जीवनका केही खुशीहरु ।’सायद उसको पनि यही चहाना हुँदो हो भनि–तिम्रो तालिम कैले सकिन्छ रे ?–पर्सि ।–उसो भए निपर्सि कतै जाउँ न त । म समय मिलाउँछु । बरु कता जाने ?–म विलकूल नयाँ छु यो ठाउँमा । कता लैजाने तिम्रो जिम्मा ।–उम्म्म ! ओके ! धुलिखेल जाउँला ।–हस !छोटो भेट, छोटो कुराकानीपछि हामी छुट्टियौं । सन्ध्यासित तीन दिनपछि धुलिखेल घुम्न जाने कुराले मन निकै उद्देलियो । बेलुका आँखा चिम्म गरेर बिहान व्युँझिदा एकैपटक तीन दिन बितिदिए हुन्थ्यो जस्तो लाग्न थाल्यो ।कफिशपबाट छुट्टिँदा सन्ध्याले हग गरि । कानको छेउमा हल्का चुम्बन पनि । फेरि अर्काे आनन्द थपियो जीवनमा । अर्काे खुशी थपियो ।कास ! जीवनमा केटीमान्छेको अंगालो र चुम्बन पाएको यो पहिलो पटक हो । थोरै काउकुती र असजिलो जस्तो महसुस भयो । शरीर जिरिङग भो । वरिपरी हेरेँ । मान्छेहरुको भीड बाक्लो थियो । तर, हामीप्रति कसैको ध्यान थिएन । आखिर, कसलाई कसको वास्ता छ र यो शरहमा ?!
यद्यपि, सन्ध्यालाई चुम्वनको जवाफ दिने आँट आएन ।....थाहा छ–आफ्नो मान्छेसँग विताएका एक एक पलहरु अमूल्य र आत्मीय हुन्छन् । तर, तिम्रो समिप बसेर मन फुकाउने धोको यसपाली अधुरै रह्यो !
‘के छ सन्ध्या ? भोलि कति बजे हिडौं ?’फोन उठाउने वित्तिकै एकै सासमा सोधिहालें । व्यग्र प्रतिक्षा जो थियो । यति व्यग्र त सानोमा बा हाट जाँदा पनि भएको थिइनँ । किनकी, बा हाट जाँदा केही न केही खानेकुुरा ल्याएर आउनुहुन्थ्यो । केटाकेटीमा त्योभन्दा ठूलो के नै हुन्थ्यो र ? दिनभर बा आउने बाटो हेरेर बिताईन्थ्यो ।मेरो प्रश्नमा सन्ध्याले जुन जवाफ दिई, त्यसले मलाई खपिनसक्नुको पीडा भयो । छाँगाबाट खसेजस्तै भएँ । हातखुट्टा गलेर आए । निकै थकानको महशुस भयो । मनमा सन्नाटा छायो । निकै समयको प्रतिक्षाको पर्खाल गल्र्याम्म भत्कियो । बोल्नै सकिन, गला रोकिएर आयो । एकहोरो सन्ध्याको कुरा सुनिरहेँ । र, उसको कुरा सुनिरहेको प्रमाणित गर्न बीचबीचमा थोरै सास मात्र निकाले ।त्यतिबेला मेरो अनुहार कस्तो भएको हँुदो हो ? उसलाई फोन डायल गर्दा मेरो अनुहारमा देखिएको उत्साहको चमक र अहिलेमा कति भिन्नता होला ? यो अवस्थालाई कम्प्युटरमा झैं ‘अन डु’ गरेर हेर्न मिल्ने भए जरुर हेर्ने थिएँ ।‘सरी रोहित ! आ’म भेरी भेरी सरी !विश्वास छ–तिमीले मलाई बुझ्नेछौ । मैले भोली ‘टायम’ दिन नसक्ने भएँ रोहित । अफिसको कामका लागि विहानै हेटौंडा जानुपर्ने भो । सायद दुई दिनजती उतै बसाई हुन्छ होला । मलाई पनि रहर थियो–तिमीसित कतै टाढा गएर मनका कुरा गरौं । यो मनमा वर्षाैँदेखि रहेको भारी केही समयलाई भएपनि बिसाउँ । थाहा छ–आफ्नो मान्छेसँग विताएका एक एक पलहरु अमूल्य र आत्मीय हुन्छन् । तर, तिम्रो समिप बसेर मन फुकाउने धोको यसपाली अधुरै रह्यो !रोहित ! थाहा छैन आजको मेरो बाँकी समय कसरी बित्यो । कलेज गईयो तर, के पढाई भयो त्यो पनि याद छैन । कसरी गएँ, कसरी आएँ कुनै सम्झना छैन । याद जस्तै छरपस्टिएका छन्–किताब कापी । उस्तै लथालिंग छ मनपनि । म एकदमै निःशब्द र दुःखित छु ! यति व्यस्त भइएछ कि आफ्नै खुशीका लागि पनि समय निकाल्न सकिएन !’उसको कुरा सुनिसकेपछि मैले यत्ति बोल्न सकें–‘ठीकै छ सन्ध्या ! यो सबै मेरै नसिवले भएको हो । जुन मान्छेको भाग्यमा खुशीको कुनै स्थानै छैन भने त्यो मान्छेले खुशी सङ्गाल्छु भनेर नहुने रहेछ । आखिर, जीवन भनेको के नै हो र ? थोरै कल्पना, थोरै सपना न हो । त्यही थोरै कल्पना थियो, त्यही थोरै सपना थियो–तिमीसितको । तर, त्यही पनि पुरा हुन सकेन सन्ध्या ।’बोल्नै सकिएन, गला रोकियो । सन्ध्याले पनि बोल्न सकिन । सायद रोइरहेकी हुँदी हो । पटक पटक ‘घिक्क !’ गरेको मसिनो आवाज आउँथ्यो ।‘टेक केयर सन्ध्या !’ फोन राखिसकेपछि मेसेज लेखें ।‘यु टू !’ रिप्लाई गरि ।एकफेर आँखा झिमिक्क नगरेर रात कट्यो । जीवनमा पहिलोपटक अनिदो बसियो ।
गाडी थानकोट पुग्नै लाग्दा मनमा अनेक तर्कनाहरु आउन थाले । सन्ध्याका विषयमा शंका गरौं कि विश्वास ? शंका गरौं त्यत्रो माया गरेकी छ । त्यति धेरै कुरा भनिसकेपछि शंका गरेर पाप सोच्न पनि मन लागेन । विश्वास गरौं, वचन तोडेकी थिई । आफ्नै आँखाले देखेको कुरा त सत्य हुँदैन भन्छन्, उसले भनेका कुरामा सत्यता छ भनेर म कसरी विश्वास गरौं ?मनले पनि यस्तो बेला अनेक शंका गर्दाेरहेछ । जसलाई सबैभन्दा बढी विश्वास गरिन्छ, कहिलेकाँही उसैलाई शंका गर्न मन लाग्दोरहेछ । यो विश्वास र शंका पनि एउटै सिक्काका दुई पाटा जस्तै रहेछन् ।....मनमा पटक–पटक अतित र सायाको पुनर्मिलनको कुरा याद आईरह्यो । सन्ध्यासित पनि त्यस्तै मीठो पलको कल्पना गरिरहेँ । सन्ध्या कहाँ छ भन्ने मात्रै थाहा पाएको भए बरु म आफै पुग्थे ऊ भएको ठाउँ । तर, उसको पुरै हालतदेखि वेखबर छु । अनि कहाँ जानू म ??
किन किन उसलाई फोन गर्न मन लागेन । झण्डै १५ दिनसम्म फेसबुक पनि खोलिन । फेसबुक खोल्दा ऊ अनलाइन भेटिन छोडिसकेकी थिई । काठमाण्डौबाट आएको १७ दिनपछि उसलाई फोन ‘ट्राइ’ गरेंँ तर, अफ भन्यो ।सुविन भट्टराईको समर लभ उपन्यासको अतितको जस्तो हालत भइरहेको थियो । उत्तिकै विक्षिप्त थिएँ । फरक यत्ति हो अतितले जस्तो रक्सीको नसा लिन सकेको थिइनँ । चुरोट भने पहिलेको तुलनामा बढि नै पिउँन थालेको थिएँ । सन्ध्याले पनि त सायाको जस्तो व्यवहारिक चरित्र प्रस्तुत गरेकी थिई । फरक यत्ति हो, साया अतितलाई कुनै जानकारी नै नदिएर हराएकी थिई । सन्ध्या म ‘टायम दिन नभ्याउने भएँ’ भनेर गएकी थिई । तर, अहिले सन्ध्या र सायामा कुनै फरक छैन । न फोन, न अनलाइन, न फेसबुकमा अपडेट ! सताउनुको पनि हद हुन्छ नि यार !उसले मलाई देखाउने व्यवहारले लाग्दैनथ्यो यसरी खबरै नगरि हराउली भनेर । कति विश्वास र समर्पण भाव थियो उसमा । कति ईमान्दार र मायालु लाग्थि मेरी प्रिय सन्ध्या !मनमा पटक–पटक अतित र सायाको पुनर्मिलनको कुरा याद आईरह्यो । सन्ध्यासित पनि त्यस्तै मीठो पलको कल्पना गरिरहेँ । सन्ध्या कहाँ छ भन्ने मात्रै थाहा पाएको भए बरु म आफै पुग्थे ऊ भएको ठाउँ । तर, उसको पुरै हालतदेखि वेखबर छु । अनि कहाँ जानू म ??....अचानक सन्ध्या भेटिई !आरआर क्याम्पस बाहिरपट्टीको क्यान्टिनमा चिया पिइरहेको थिएँ । सिमसिम पानी परिरहेको थियो । ब्याचलर सकेर मास्टर पढ्न काठमाण्डौं पसेको पनि डेढ वर्ष भईसकेछ । सन्ध्यासँग सम्पर्कबहिन भएको तीन वर्ष ।सन्ध्या भेटिनु त भेटिई । तर, मेरी हो भन्ने कुनै आधार नहुनेगरि भेटिई । हुन त, ऊ मेरी हो भन्ने खास आधार के नै थियो र ?हातमा सानो प्लाष्टिक व्याग । नाडीभरी चुरा । सुनको बाला पनि थियो बाँया नाडीमा । कपाल स्टेट गरिछ । सिउँदोको सिन्दूर प्रष्ट देखिन्थ्यो । हरियो बुट्टा गरेको पहेंलो कुर्तासुरुवालमा थिई सन्ध्या । पहिलेभन्दा अलि मोेटाईछ । ओेठको गाढा लाली बहुतै सुहाएको थियो । उसँगै हिडिरहेको थियो एउटा अधवैशें पुरुष । जसको हातमा गुडियाजस्तो लाग्ने झण्डै पन्ध्र महिना जतिको बच्चा थियो । अलि पर बाटोको बायाँछेऊ रोकेको कारतर्फ जाँदै थिए उनीहरु ।सन्ध्यालाई बोलाउन मन लाग्यो । पिउँदै गरेको चिया आधाउधि छोडिदिएँ । चुरोटमा पनि दुईरचार पफ बाँकी नै थियो । हतारमा सन्ध्याहरु भएको ठाउँतिर लागे । छिटोछिटो पाइला चाल्छु भन्दापनि हुँदै हुँदैन । सपनामा ऐठन परेको बेला यस्तै हुन्थ्यो ।कारछेऊ पुग्दा बोल्न आँटै आएन । शरीर काँपेको जस्तो भयो । मुटुको गती स्वभाविक भन्दा बढ्यो ।हातको प्लाष्टिक व्याग कारको पछाडीको सिटमा राखेर सन्ध्या अगाडिको सिटमा बसी । बच्चा समातेको पुरुष, ड्राईभर सिटमा बस्यो । उसले समातेको बच्चा सन्ध्याले काखमा लिई ।सन्ध्या...!सन्ध्याले कारको ढोका लगाउँदैै गर्दा हिम्मतका साथ बोलाएँ । ड्राईभर सिटको पुरुषले गहिरो नजरले हे¥यो । तर, सन्ध्या केही बोलिन ।सन्ध्या ! म्म्म.. रो..रोहि...त..!सन्ध्याको अनुहारमा कुनै परिवर्तनको भाव देखिएन । विलकुल अपरिचत जस्तो गरि प्रस्ततु भई । ‘हु आर यू म्यान ? आइ डोन्ट नउ !’ सन्ध्या बोली, ‘सायद तपाईलाई भ्रम प¥यो होला । सरी आ’म नट सन्ध्या !’उसको काखको बच्चा मतिर हेर्दै गिजा देखाएर ङिच्च हाँस्यो । थोरै हात हल्लाए जस्तो गर्यो । के सोच्यो कुन्नी ?‘राजा जाउँ !’ सन्ध्याले ड्राईभर सिटमा बसेको पुरुषलाई भनि । कार टुडिँखेलतर्फ गएर दक्षिण मोडियो । रुखले छेलिउन्जेल हेरिरहेँ । मनमा लामो समयदेखि गुम्सिएको एउटा प्रश्नको उत्तर भेटियो ।घाम धरहराको टुप्पोबाट ओर्लिदैछ । म भने बेसरी ‘मात्तिने’ सोचले पुरानो बसपार्कतिर उक्लिदैछु । समय र मौसम दुवैले च्यालेन्ज गरेका छन आज ।अघि सन्ध्याहरु दक्षिण लागेको दोबाटोनेरबाट उत्तर लागेँ । थोरै अगाडि पुगेको थिएँ, मोबाइलमा मेसेजको ट्युन बज्यो । हेरें, नयाँ नम्बरबाट आको रैछ–सरी रोहित ! आइ वाज सन्ध्या ! बाइ फर इभर !!
उसको काखको बच्चा मतिर हेर्दै गिजा देखाएर ङिच्च हाँस्यो । थोरै हात हल्लाए जस्तो गर्यो । के सोच्यो कुन्नी ?‘राजा जाउँ !’ सन्ध्याले ड्राईभर सिटमा बसेको पुरुषलाई भनि । कार टुडिँखेलतर्फ गएर दक्षिण मोडियो । रुखले छेलिउन्जेल हेरिरहेँ । मनमा लामो समयदेखि गुम्सिएको एउटा प्रश्नको उत्तर भेटियो ।
