अवसर प्रेम दिवसको थियो ।
दिवसले दिएको रातो गुलाफ मैले ब्यागमा राखेँ । धन्न फूल पसल पनि नजिकै रहेछ । हतार–हतार पहेँलो गुलाफ किनेँ सरसलाई दिन । सरसको बिहे हुनुपूर्व भेट्ने स्थानमा म पहिले पुग्थेँ । आज यतिखेर आधा घन्टादेखि ऊ मलाई पर्खिरहेको छ । हतार–हतारमै पुगेँ । कमलादी मोडको कोर्डयार्ड रेस्टुरेन्टमा ।
‘सरी ढिलो भयो । मान्छे र सवारी साधनहरुले अल्झाइदियो ।’‘केही छैन ।’
‘बधाई छ,’ भन्दै हात मिलाएँ मैले । उसको बिहेपछिको पहिलो भेट थियो हाम्रो । हत्तपत्त ब्यागबाट पहेँलो गुलाफ झिकेर टेबलमा राखिदिएँ ।‘जरूरी थिएन यसको ।’
‘प्रेम दिवस मनाएकी होइन । तपाईंको बिहेको बधाईका लागि ।’सरसले धन्यवाद पनि भनेन । चुपचाप मेनु हेर्न थाल्यो ।
सम्झन थालेँ पहिले–पहिलेका कुराहरुः१२ कक्षाको परीक्षापछि मेरा दिनहरु सिनेमा हेरेर, इन्टरनेट चलाएर र साथीहरुसँग रमाइला कुरा गरेर बित्थे । कहिलेकाहीँ यसो कथा–उपन्यासका किताब पनि पढ्थेँ । यी सबै कुराहरुले मेरो मनभित्र भने युरिया हालेको बिरूवाझैं अनेक अनेकका रहरहरु हलक्क भएका थिए । त्यसैताका बागबजारको आदर्श इन्स्टिच्युटमा भर्ना भएँ । अङ्ग्रेजी भाषा खार्न ।
पहिले म उसको अनुहार मात्रै चिन्थेँ । पछि आदर्श इन्स्टिच्युटका एम.डी. सरस खतिवडालाई नामले पनि चिन्न थालेँ । पहिले स्थापित साप्ताहिक पत्रिकाको नामी पत्रकार ऊ, सात वर्षदेखि इन्स्टिच्युट खोलेर बसेको रहेछ ।
बिस्तारै–बिस्तारै उसलाई फोन गर्नु, उसको बारेमा खोजीनिती गर्नु मेरो गर्नुपर्ने जरूरी कामहरुको लिस्टमा पर्न थाल्यो । उसको आँखालाई आफ्नो आँखामा टाँसिराख्नु, मसँग भेट्दा उसले बोलेको आवाजलाई आफ्नो मनभित्र गुञ्जाइराख्नु र उसको पूर्णकदको तस्बिर डेस्कटप ब्याकराउन्डमा सेभ गर्नु यी सबै कृत्य पर्याप्त थिए म उसलाई प्रेम गर्छु भन्न ।
‘म त जोगीजस्तै हुँ मलाई माया नगर्नू ...।’‘झन् जोगीलाई त माया गर्नुपर्छ नि !’‘के अर्थ ? कहीँ नपुग्ने मायाको ?’‘म तपाईंसँग बिहे गर्छु ।’ म उसका लागि कति निर्लज्ज भइसकेकी थिएँ भने आफ्नो बिहेको कुरा आफैँ गर्दै थिएँ ।‘बिहे ! मलाई यस्ता कुरामा विश्वास छैन । यी सब झुटा कुरा हुन् । अहिले तिमी बच्चै छौ केही पनि बुझ्दैनौ ।’‘सबै कुरा बुझ्छु म । तपाईंले ठान्नुभएको जस्ती सानी छैन म । त्यसो त हाम्रो लाइफ पनि त झुटै हो नि त्यसो भनेर..., तपाईंको अरु कोही गर्लफ्रेन्ड छे हो ?’
मलाई यस्तो लाग्दैथ्यो, ऊ सीधा कुरा गरेर मेरो मन दुखाउन चाहिरहेको छैन ।‘छैन ।’‘जबसम्म तपाईं बिहे गर्नुहुन्न तबसम्म म पनि बिहे गर्दिनँ ।’‘फिल्मी कुरा नगर मसँग ।’‘फिल्मी होइन साँच्चै भनेकी ।’‘जिन्दगीभर कन्या बस्ने भयौ तिमी ।’‘साँच्चै तपाईं कसैलाई पनि प्रेम गर्नुहुन्न ?’‘गर्छु ।’‘कसलाई ?’
‘आमालाई । म मेरी आमालाई बाहेक कसैलाई पनि माया गर्दिनँ ।’‘म पनि तपाईंकी आमालाई माया गर्छु ।’‘इन्जोय योरसेल्फ छायाँजी, बेटर मलाई माया नर्गनुहोला ।’सरसको यो रुढ व्यवहारले मेरो मन ननिको गरी दुखेको थियो । केही दिनसम्म त बोलिनँ पनि । तर यस्ता कुरा बिर्सिहाल्छु । र, पहिलेको भन्दा अलिकति बढी नै मन पराउन थाल्छु, झन् बढी माया गर्न थाल्छु ।एक दिन सोधेँ, ‘किन प्रेमप्रति यस्तो विरक्ति तपाईंको ? कहिल्यै पनि कसैलाई मन पर्ने–पराउने भएन ?’‘अहँ ।’
मैले ठाडै भनेँ, ‘प्लिज, मलाई एसेप्ट गर्नुस् ।’मेरो कुराले ऊ हाँस्यो मात्र ।‘प्रेम गरेर के हुन्छ ?’‘हुनुपर्ने चाहिँ के हो र ?’मेरो प्रेम फिल्मी थिएन । उसले भनेकै समयमा उसको कोठामा पुगेँ । फर्कंदा त्यो दिन म आफ्नो घर नगई आन्टीकोमा गएँ । घरले पनि के भन्ला भन्ने लाग्यो । मान्छेको सङ्गत खोज्ने अभिलाषाले ‘उसको कोठा’सम्म पु¥याइदियो । नराम्रो कत्ति पनि लागेको थिएन । आफैँदेखि अचम्म भने लागिरहेकै थियो । जीवनको मोहले त्यहाँँसम्म पुगेकी हुँ म । प्रेम प्राप्तिका लागि । पछुताउ कत्ति पनि छैन । त्यसपछि नै त म सरसले नभने पनि निश्चिन्त भएँ, मलाई प्रेम गर्छ भन्ने कुराको । सबै कुरा मुखैले भन्नुपर्छ भन्ने पनि त थिएन ।
मेरी दिदी पढ्न–लेख्न सोखिन मान्छे । पहिले पहिले, उहाँको बिहे हुनु पहिले, उहाँ आफूलाई मन परेका लेख–रचना जतनसाथ सँगालेर राख्नुहुन्थ्यो । उहाँ पहिले एनजीओमा काम गर्नुहुन्थ्यो । अहिले दिदी केही पनि गर्नुहुन्न । सात वर्षअघि अमेरिकन इम्टसमेलसँग बिहे गरेर उतै जानुभएको थियो । दिदीले अमेरिकन भिनाजुसँग डिभोर्स दिनुभयो । केही महिनादेखि दिदी हामीसँगै अर्थात् माइतमै बस्नुहुन्छ । उहाँहरुको पाँच वर्षको छोरा पनि छ । दिदी मभन्दा उमेरमा निकै ठूली हुनुभए पनि म दिदीलाई साथी जस्तै ठान्छु र सबै कुरा सुनाउँछु । दिदी भने मलाई साथी जस्तै गर्नुहुन्न कहिले त रिस पनि उठ्छ मलाई । केही पनि सुनाउँदिनँ भन्छु । म सक्तिनँ ।
मैले सरसको बारेमा बताएँ । चिनेझैँ गर्नुभएन । पछि सरससँग दिदीको बारेमा भनेँ । उसले त चिनेको मात्रै होइन, सँगै कलेज पढेका हौं पाि भन्यो । म मायाकी बैनी भनेर सुन्नासाथ अचम्मको अनुहार लगाएको थियो ।‘अमेरिकनले हामी नेपालीलाई के चिनिराख्नु त ।’‘त्यस्तो होइन, दिदी ज्यादै भुलक्कड हुनुहुन्छ ।’दिदीको पक्ष लिँदै भन्न त भनेँ मैले । दिदी भुलक्कड मान्छे त होइन, किन नचिनेझैँ गर्नु भो होला ? आफैँसँग प्रश्न गरेँ ।पछि एक दिन दिदीको बुक¥याकको सबैभन्दा तल्लो खण्डमा सरसले लेखेका लेख र उसका छापिएका फोटोे रहेछन् ।‘दिदी त सरसको यत्रो ठूलो फ्यान हुनुहुँदो रै’छ । फेरि किन चिन्दिन भन्नुभएको ?’ बुक¥याक नजिकै उभिएर सोधेँ मैले ।‘ए त्यही सरस हो तेरो प्रेमी ? ओहो ! उसले अहिलेसम्म बिहे गरेको रहेनछ ? तँ हिजो भर्खरकी, ऊ त पाको मान्छे हो त ।’निस्फिक्रीसँग भन्छु म, ‘होस् न त । त्यति धेरै फरक होइन । तपाईंकै उमेरको हो ऊ ।’
‘धेरै होइन जम्मा १३ वर्ष नै त फरक हो । होइन के ? फेरि ऊ त बाजे हो । हाम्रो परिवारका कसैलाई मन पर्दैन बाहुनहरु ।’‘जातमा के राख्या छ ? म मन पराउँछु । सकियो ।’‘तँलाई दिवसले मरिहत्ते गर्छ । पाप लाग्छ हेर त्यसलाई नरुवा ।’‘दिवस सिवस जाओस् जतासुकै । मलाई मन पर्दैन त्यो केटो ।’दिदी मेरो कुरा सुनेर मज्जाले हाँस्नुभयो । बसिरहेको ठाउँबाट उठ्दै भन्नुभयो, ‘घरमा बोलाऊ कफी खान ।’‘कसलाई ?’‘तेरो प्रेमी सरसलाई ।’‘किन ? मम्मी बाबाले...’‘मेरो साथी भनौंला ।’ निर्धक्कसंँग भन्नुभयो दिदीले ।घरमा बोलाउनु, दिदीको साथी भन्नु । यी सब जरूरी किन प¥यो म बुझ्दिनँ ।‘किन ?’‘लौ, हुनेवाला ज्वाइँसाहेबको इन्टरभ्यु लिनु परेन ?’दिदी मात्रै भएको दिन मैले सरसलाई घर लेराएँ ।यसपछिका दिन मम्मी–बाबा नभएको दिन कहिलेकाहीँ सरस हाम्रो घर आउँथ्यो ।सिटिङ रुममा दिदी र ऊ मात्रै हुन्थे । दिदी पटक्कै बोल्नुहुन्थेन सरस केही बोल्थ्यो क्यारे । म भने किचनमा चिया, खाजा पकाउँदैमा ठीक्क ।दिदीलाई भेटेपछि नै उसले भनेको थियो ।‘मेरो छोरा र श्रीमती छ ।’म तीनछक्क मात्र होइन, चारछक्कै परेकी थिएँ । बिहे नै नगरेको मान्छेको...?एकाएक सरसले ‘बिहे गर्दै छु’ भन्यो । पत्याइनँ मैले ।मेरो प्रेम ? उसको छोरा र श्रीमती ? अब यो बिहे ?यहीबेला म कलेजबाट दिल्ली टुर गएँ । फर्कंदा सरसको बिहे भइसकेछ मेरी दिदी अर्थात् माया कार्कीसँग ।दिदीको पहिलो बिहे आफ्नै रोजाइको थियो । बाबा–मम्मीले निकै चित्त दुखाउनुभएको थियो त्यो बेला । यो बिहे त बाबा मम्मीले नै मन्दिरमा लगेर गर्दिनुभएको रहेछ । मलाई पर्खनसमेत जरूरी ठानेनन् । कति हतार भएको होला त ?सरसको परिवार खुसी छैनन् रे । बिहेमा कोही पनि आएनन् रे ।
‘यहाँँ एकदमै ढिलो गर्छन् । हेर न, कफी पनि आइपुगेन अहिलेसम्म ।’ सरसको आवाजले झस्किएँ म । पूरै रेस्टुराँ बेलुन र फूलहरुले सजाइएको छ । रेस्टुराँ मण्डप जस्तो देख्छु म । दिदी हुनुपर्ने ठाउँमा म किन छु ? मैले बोलेको हर कुरालाई ‘फिल्मी’को ट्याग लगाइदिन्थ्यो सरस । ऊ आपैmँँले फिल्मभन्दा चर्को ग¥यो । अब फेरि किन १४ फेबु्रअरीकै दिन मलाई यहाँँ बोलाएको हो कुन्नि ? म हतारहतार आइपुगेकै छु । के भन्ने हो सुन्न बाँकी नै छ ।
